مهمان ناخوانده‌ی خانه‌ی ما

در این یک ماهه اینقدر با اتفاقات کوچک و بزرگ دست و پنجه نرم کرده‌ام که دیشب با صدای خانواده که از ترس موش جیغ میکشیدند خنده‌ام گرفت. این موش فلک‌زده که فک کنم چند هفته‌ای در خانه‌ی ما گیر افتاده بود، دیشب در حین فرار به دام افتاد و با دمپایی کارش تمام شد. 
اتفاقات این یک ماهه رو باید لیست کنم تا خودم هم متوجه شوم چه کرده‌ام:

- تصادف بد در جاده 

- اتمام نوشتن پایان نامه

- پیگیری از استاد برای اخذ مجوز دفاع و همکاری نکردنش :)

- تعیین تکلیف مسئله سربازی

- پیگیری ازدواج 

و ...

خدا خودش کمک میکنه و تا الان هم به لطف الهی زنده‌ام.

چه‌طور ادعا می‌کنید که میشه خاطرات با یه نفر رو فراموش کرد؟

ای کاش فراموش کردن به همین راحتی‌ها بود!
آدم در فراموش کردن بعضی مسائل پیش پا افتاده و بعضی سوتی‌های زندگی‌اش، ناتوان است چه برسد به بهترین خاطرات عمرش و حالا اگه رفیقی که دوستش داشتی و داری، در تمام این خاطرات تو رو همراهی کرده باشه تصویر، حرکات و رفتارهای اون شخص در تمام لحظات، در جای جای ذهنت نقش می‌بنده!
از این رفاقت‌های دوهزاری و تیک تاکیِ این روزها حرف نمی‌زنم. از رفاقتی حرف می‌زنم که اساسش بر عشق است، رفاقتی که تمام خاطرات خوش و لذت‌بخشِ دو طرف رو می‌سازه!
از رفاقتی حرف می‌زنم که حتما طرف مقابلت از جنس مخالف نیست و هم‌جنس‌هات رو هم شامل میشه! 
مگه این خاطرات و اون شخص که در یک کلمه بهش میگیم "رفیق" به راحتی فراموش می‌شه؟ 
تنها راه فراموشی‌، عوض کردن حافظه‌مون هست؛ یعنی اگه بخوای اونا رو فراموش کنی، باید کل زندگیت رو فراموش کنی!