نمیدونم چِم شده؟

اصلا حال خودم رو نمی‌فهمم... 
کلی حرف برای گفتن و نوشتن دارم ولی نمیدونم باید از کجا شروع کنم... واقعا توی عمرم اینقدر حالم عجیب نبوده.

شاید از اثرات خادمی شهدای هویزه است و اینکه هنوز به فضای شهر عادت نکردم ولی هم این حال رو دوست دارم و هم دوستش ندارم...

آخر سالی شبیه دیوونه‌ها شدم. بعضی وقتا به یه جا خیره میشم و حتی صدای خانواده هم در اومده...

 

دعا کنید زن بگیرم شاید آدم شم :)

 

التماس دعا این لحظات آخر!