آدمیزادهای جالبی هستیم...
خودم و بهترین دوستم را می‌گویم. بعد از شش ماه که حتی یک کلمه هم با هم حرف نزده بودیم باز دوباره رفاقتمون رو از نو شروع کردیم. انگار نه انگار که سر یه چیزهایی که حتی خودمون هم نمیدونیم چی بود، با هم بحث و قطع ارتباط کرده بودیم... حتی توی اون دوران هم دورادور از احوال هم با خبر بودیم...
احساس میکنم رفیق بودن اینجوریه... هیچ کینه‌ای توش باقی نمی‌مونه...
اینم یه سال جدید!
اما هنوز نوروز من نرسیده! میدونید چه نوروزی رو دوست دارم؟
اون نوروزی که دلم دیگه نگیره که ای بابا یه سال دیگه هم گذشت و کار خاصی نکردم. یه نوروزی که مطمئن باشم بعد از اون قراره یه حرکت خیلی بزرگ بزنم و کلی به خودم افتخار کنم. اصلا نوروز که تنهایی حال نمیده و باید یه همراه خوب و پایه کنارت داشته باشی.
نوروز من شاید چند سال دیگه محقق بشه ولی شاید هم عمرم کفاف نده و نوروزی که میخوام رو نبینم.
شاید بگید نویسنده خیلی اغراق میکنه یا خیلی خشک مقدسه ولی چه اشکال داره یه آدم، نوروزش روزی باشه که شهید میشه؟ دعا کنید نوروز من هم اینجوری رقم بخوره!
در حال گشت‌زنی در وبلاگ‌ها بودم که به نوشته‌ای عاشقانه از دختر خانمی کنکوری که از عشق چند ساله‌ی خود به معلم کلاسهای فوق‌العاده‌اش میگفت. به نظر من که این عشق نیست و هیجان نوجوانی و بلوغ است ولی موضوع اصلی من این نیست و میخواهم از چیز دیگری بگویم:
واقعا اگر به اندازه‌ی وقتی که برای چند طرح بی فایده مثل شفافیت و صیانت و ... گذاشته شده، برای تحول در سیستم آموزشی وقت گذاشته میشد، مفیدتر نبود؟ نظام آموزشی ما گیر دارد و همه هم بدان واقف‌اند ولی مرد عملی پیدا نمیشود. در عصر حاضر که دروازه جهانی به روی همگان گشوده شده، باید نظام آموزشی هم یک تکانی به خود بدهد. اوضاع جوانان ما جالب نیست؛ مذهبی و غیر مذهبی هم ندارد؛ همه سردرگم هستند.
واقعا نیاز است که عشق را به دانش آموزان بیاموزیم که اسم هر هیجان ناشی از بلوغ و ارتباطات مجازی و غیرمجازی با نامحرم را عشق ننامند. باید به آنها بیاموزیم که بلوغ چیست و ...
شاید بگویید که اینها کار خانواده است ولی در دنیای کنونی خانواده به تنهایی نمی‌تواند کاری از پیش ببرد و خانواده دوم یعنی مدرسه و دانشگاه باید به کمک بیاید وگرنه جامعه‌ی 10 سال دیگر ما حتی از جامعه‌ی روتین و معمولی امروز ما نیز بدتر خواهد شد.
... و چقدر کم آورده‌ایم!
در این دنیای فانی در حال حل شدنیم و راه فرار را نمیدانیم...
تنها امیدمان کنجی از حرم سیدالشهدا(ع) و دعای مادر(س) است...
ای کاش مجوز پناهندگی به پرچم اربابمان را باطل نکنند که جز آن پناهی برایمان باقی نمانده و دلخوشی به غیر از بین الحرمین نداریم...
یا الله..
واقعا ماهایی که مثل کف دست، بی آلایش هستیم و در مقابل دیگران کوتاه میاییم، بیش از حد ساده ایم؟
دیگران در مورد ما چه فکری میکنند؟
گاهی اوقات متوجه میشوم که توسط شخصی مورد سوء استفاده قرار گرفته ام (البته در حیطه ای کاملا شرعی) ولی باز هم اگر همان شخص به سراغم بیاید، باز کمکش میکنم و درخواستش را رد نمیکنم...
واقعا برایم سوال شده که خیلی ساده‌ام یا خیلی مهربانم؟ از این مهربانی زیاد چوب خورده‌ام ولی بگذار دیگران فکر کنند که زرنگ هستند و من را به راحتی گول زده‌اند...
اینجوری خیال خودم راحت‌تر هست...
