نعمت تنهایی و جمع

تا حالا شده که یهو دلتون بگیره؟

حتی شده در حال خندیدن و لذت بردن از همنشینی با دوستانم بودم ولی ناگهان تغییر حالت داده‌ام و از جمع گریزان شده‌ام و ناراحت. به نظر شما چرا این اتفاق رخ میده؟

ربطی به گذشته‌ی آدم داره؟ یا حتی آینده‌اش؟

شاید از نظر بعضی‌ها این اتفاق یک فعل و انفعال عصبی باشه که با دلایل علمی بشه ثابتش کرد ولی از نظر من قطعا به این سادگی‌ها قابل حل نیست؛ به نظرم یه چیزی فراتر از علم این مهم رو ایجاد میکنه و آدم رو به سمت تنهایی میفرسته تا کمی بیشتر به حرکات و حرفهاش در جمع فکر کنه و بفهمه که جمع بودن یک نعمته....